نزمه

قصهٔ رنجور و رنجوری بخواند

بعد از آن در پیش رنجورش نشاند

رنگ روی و نبض و قاروره بدید

هم علاماتش هم اسبابش شنید

گفت هر دارو که ایشان کرده‌اند

آن عمارت نیست ویران کرده‌اند

بی‌خبر بودند از حال درون

استعیذ الله مما یفترون

دید رنج و کشف شد بروی نهفت

لیک پنهان کرد وبا سلطان نگفت

رنجش از صفرا و از سودا نبود

بوی هر هیزم پدید آید ز دود

دید از زاریش کو زار دلست

تن خوشست و او گرفتار دلست

عاشقی پیداست از زاری دل

نیست بیماری چو بیماری دل

علت عاشق ز علتها جداست

عشق اصطرلاب اسرار خداست

عاشقی گر زین سر و گر زان سرست

عاقبت ما را بدان سر رهبرست

هرچه گویم عشق را شرح و بیان

چون به عشق آیم خجل باشم از آن

گرچه تفسیر زبان روشنگرست

لیک عشق بی‌زبان روشنترست

چون قلم اندر نوشتن می‌شتافت

چون به عشق آمد قلم بر خود شکافت

عقل در شرحش چو خر در گل بخفت

شرح عشق و عاشقی هم عشق گفت

آفتاب آمد دلیل آفتاب

گر دلیلت باید از وی رو متاب

از وی ار سایه نشانی می‌دهد

شمس هر دم نور جانی می‌دهد

سایه خواب آرد ترا همچون سمر

چون برآید شمس انشق القمر

خود غریبی در جهان چون شمس نیست

شمس جان باقیست کاو را امس نیست

شمس در خارج اگر چه هست فرد

می‌توان هم مثل او تصویر کرد

شمس جان کو خارج آمد از اثیر

نبودش در ذهن و در خارج نظیر

در تصور ذات او را گنج کو

تا در آید در تصور مثل او

چون حدیث روی شمس الدین رسید

شمس چارم آسمان سر در کشید

واجب آید چونک آمد نام او

شرح کردن رمزی از انعام او

این نفس جان دامنم بر تافتست

بوی پیراهان یوسف یافتست

کز برای حق صحبت سالها

بازگو حالی از آن خوش حالها

تا زمین و آسمان خندان شود

عقل و روح و دیده صد چندان شود

لاتکلفنی فانی فی الفنا

کلت افهامی فلا احصی ثنا

کل شیء قاله غیرالمفیق

ان تکلف او تصلف لا یلیق

من چه گویم یک رگم هشیار نیست

شرح آن یاری که او را یار نیست

شرح این هجران و این خون جگر

این زمان بگذار تا وقت دگر

قال اطعمنی فانی جائع

واعتجل فالوقت سیف قاطع

صوفی ابن الوقت باشد ای رفیق

نیست فردا گفتن از شرط طریق

تو مگر خود مرد صوفی نیستی

هست را از نسیه خیزد نیستی

گفتمش پوشیده خوشتر سر یار

خود تو در ضمن حکایت گوش‌دار

خوشتر آن باشد که سر دلبران

گفته آید در حدیث دیگران

گفت مکشوف و بی‌غلول

بازگو دفعم مده ای بوالفضول

پرده بردار و گو که من

می‌نخسپم با صنم با پیرهن

گفتم ار عریان شود او در عیان

نه تو مانی نه کنارت نه میان

آرزو می‌خواه لیک اندازه خواه

بر نتابد کوه را یک برگ کاه

آفتابی کز وی این عالم فروخت

اندکی گر پیش آید جمله سوخت

فتنه و آشوب و خون‌ریزی مجوی

بیش ازین از شمس تبریزی مگوی

این ندارد آخر از آغاز گوی

رو تمام این حکایت بازگوی

#مولوی

صد چمن لاله

روزی اید که دلم هیچ تمنا نکند

دیده ام غنچه به دیدار کسی وا نکند

وین سبک جوش گران مایه - که خون نام وی است-

ره به آوند تهی مانده ی رگ ها نکند

یاد آغوش کسی سینه ی آرام مرا

موج خیز هوس این دل شیدا نکند

دیده آن گونه فروبسته بماند که اگر 

صد چمن لاله دمد، نیم تماشا نکند

لیک امروز که سرمست می ِ زندگیم 

دلم از عشق نیاساید و پروا نکند

از لگد کوب ِ‌هوس، پیکر تقوا نرهد

تا مرا این دل سودازده رسوا نکند

سیمین بهبهانی

دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را

دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

کشتی شکستگانیم ای باد شرطه برخیز

باشد که بازبینم دیدار آشنا را

ده روزه مهر گردون افسانه است و افسون

نیکی به جای یاران فرصت شمار یارا

در حلقه گل و مل خوش خواند دوش بلبل

هات الصبوح هبوا یا ایها السکارا

ای صاحب کرامت شکرانه سلامت

روزی تفقدی کن درویش بی‌نوا را

آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است

با دوستان مروت با دشمنان مدارا

در کوی نیک نامی ما را گذر ندادند

گر تو نمی‌پسندی تغییر کن قضا را

آن تلخ وش که صوفی ام الخبائثش خواند

اشهی لنا و احلی من قبله العذارا

هنگام تنگدستی در عیش کوش و مستی

کاین کیمیای هستی قارون کند گدا را

سرکش مشو که چون شمع از غیرتت بسوزد

دلبر که در کف او موم است سنگ خارا

آیینه سکندر جام می است بنگر

تا بر تو عرضه دارد احوال ملک دارا

خوبان (ترکان) پارسی گو بخشندگان عمرند

ساقی بده بشارت رندان پارسا را

حافظ به خود نپوشید این خرقه می آلود

ای شیخ پاکدامن معذور دار ما را

سلام دختر مشروطه خواه تبریزی

بدون اسب و کتل نیز فتنه انگیزی

رواق هشتی ابروت: موزه ی قاجار

تراش و طرح تنت: دستباف تبریزی

به حکم موی تو از خیل سربه دارانم

خودت مگر که به خونخواهی ام به پا خیزی

خوشا به من که مرا با هزار سودایم

هزار مرتبه از موی خود بیاویزی

خوشا ت ابروی تو که از چپ و راست

گرفته نصف جهان را بدون خونریزی

من از تصوف عطار خون به دل دارم

تو از مغازله ی شهریار لبریزی

تو شاهزاده ای و شاعری زیاده طلب

به پیشگاه تو آورده شعر ناچیزی

علیرضا بدیع

فَبَشِّرْ عِبَادِ الَّذینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ

وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِیعًا وَلَا تَفَرَّقُوا ۚ وَاذْکُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ کُنتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِکُمْ فَأَصْبَحْتُم بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَکُنتُمْ عَلَىٰ شَفَا حُفْرَةٍ مِّنَ النَّارِ فَأَنقَذَکُم مِّنْهَا ۗ کَذَٰلِکَ یُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُمْ آیَاتِهِ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ

ای یوسف خوش نام ما خوش می‌روی بر بام ما

ای درشکسته جام ما ای بردریده دام ما

ای نور ما ای سور ما ای دولت منصور ما

جوشی بنه در شور ما تا می شود انگور ما

ای دلبر و مقصود ما ای قبله و معبود ما

آتش زدی در عود ما نظاره کن در دود ما

ای یار ما عیار ما دام دل خمار ما

پا وامکش از کار ما بستان گرو دستار ما

در گل بمانده پای دل جان می‌دهم چه جای دل

وز آتش سودای دل ای وای دل ای وای ما

#مولوی

ای یار غلط کردی با یار دگر رفتی

از کار خود افتادی در کار دگر رفتی

صد بار ببخشودم بر تو به تو بنمودم

ای خویش پسندیده هین بار دگر رفتی

صد بار فسون کردم خار از تو برون کردم

گار ندانستی در خار دگر رفتی

گفتم که تویی ماهی با مار چه همراهی

ای حال غلط کرده با مار دگر رفتی

مانند مکوک کژ اندر کف جولاهه

صد تار بریدی تو در تار دگر رفتی

گفتی که تو را یارا در غار نمی‌بینم

آن یار در آن غار است تو غار دگر رفتی

چون کم نشود سنگت چون بد نشود رنگت

بازار مرا دیده بازار دگر رفتی

#مولوی

۞ وَإِذْ نَتَقْنَا الْجَبَلَ فَوْقَهُمْ کَأَنَّهُ ظُلَّةٌ وَظَنُّوا أَنَّهُ وَاقِعٌ بِهِمْ خُذُوا مَا آتَیْنَاکُم بِقُوَّةٍ وَاذْکُرُوا مَا فِیهِ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ (171) وَإِذْ أَخَذَ رَبُّکَ مِن بَنِی آدَمَ مِن ظُهُورِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ وَأَشْهَدَهُمْ عَلَىٰ أَنفُسِهِمْ أَلَسْتُ بِرَبِّکُمْ ۖ قَالُوا بَلَىٰ ۛ شَهِدْنَا ۛ أَن تَقُولُوا یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِنَّا کُنَّا عَنْ هَٰذَا غَافِلِینَ (172) أَوْ تَقُولُوا إِنَّمَا أَشْرَکَ آبَاؤُنَا مِن قَبْلُ وَکُنَّا ذُرِّیَّةً مِّن بَعْدِهِمْ ۖ أَفَتُهْلِکُنَا بِمَا فَعَلَ الْمُبْطِلُونَ (173) وَکَذَٰلِکَ نُفَصِّلُ الْآیَاتِ وَلَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ (174) وَاتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ الَّذِی آتَیْنَاهُ آیَاتِنَا فَانسَلَخَ مِنْهَا فَأَتْبَعَهُ الشَّیْطَانُ فَکَانَ مِنَ الْغَاوِینَ (175) وَلَوْ شِئْنَا لَرَفَعْنَاهُ بِهَا وَلَٰکِنَّهُ أَخْلَدَ إِلَى الْأَرْضِ وَاتَّبَعَ هَوَاهُ ۚ فَمَثَلُهُ کَمَثَلِ الْکَلْبِ إِن تَحْمِلْ عَلَیْهِ یَلْهَثْ أَوْ تَتْرُکْهُ یَلْهَث ۚ ذَّلِکَ مَثَلُ الْقَوْمِ الَّذِینَ کَذَّبُوا بِآیَاتِنَا ۚ فَاقْصُصِ الْقَصَصَ لَعَلَّهُمْ یَتَفَکَّرُونَ (176) سَاءَ مَثَلًا الْقَوْمُ الَّذِینَ کَذَّبُوا بِآیَاتِنَا وَأَنفُسَهُمْ کَانُوا یَظْلِمُونَ (177) مَن یَهْدِ اللَّهُ فَهُوَ الْمُهْتَدِی ۖ وَمَن یُضْلِلْ فَأُولَٰئِکَ هُمُ الْخَاسِرُونَ (178)

دید موسی یک شبانی را براه                     کو همی‌گفت ای گزیننده اله

تو کجایی تا شوم من چاکرت                      چارقت دوزم کنم شانه سرت

جامه‌ات شویم شپشهاات کشم                 شیر پیشت آورم ای محتشم

دستکت بوسم بمالم پایکت                       وقت خواب آید بروبم جایکت

ای فدای تو همه بزهای من                        ای بیادت هیهی و هیهای من

این نمط بیهوده می‌گفت آن شبان           گفت موسی با کی است این ای فلان

گفت با آنکس که ما را آفرید                        این زمین و چرخ ازو آمد پدید

گفت موسی های بس مدبر شدی              خود مسلمان ناشده کافر شدی

این چه ژاژست این چه کفرست و فشار        پنبه‌ای اندر دهان خود فشار

گند کفر تو جهان را گنده کرد                       کفر تو دیبای دین را ژنده کرد

چارق و پاتابه لایق مر تو راست                   آفتابی را چنینها کی رواست

گر نبندی زین سخن تو حلق را                    آتشی آید بسوزد خلق را

با کی می‌گویی تو این با عم و خال؟            جسم و حاجت در صفات ذوالجلال؟!

شیر او نوشد که در نشو و نماست              چارق او پوشد که او محتاج پاست

گر تو مردی را بخوانی فاطمه                       گرچه یک جنس‌اند مرد و زن همه

قصد خون تو کند تا ممکنست                     گرچه خوش‌خو و حلیم و ساکنست

فاطمه مدحست در حق ن                      مرد را گویی بود زخم سنان

دست و پا در حق ما استایش است             در حق پاکی حق آلایش است

لم یلد لم یولد او را لایق است                    والد و مولود را او خالق است

گفت ای موسی دهانم دوختی                   وز پشیمانی تو جانم سوختی

جامه را بدرید و آهی کرد تفت                     سر نهاد اندر بیابانی و رفت

عتاب کردن حق تعالی موسی را علیه السلام از بهر آن شبان

وحی آمد سوی موسی از خدا                    بنده‌ی ما را ز ما کردی جدا

تو برای وصل کردن آمدی                            یا برای فصل کردن آمدی

تا توانی پا منه اندر فراق                            ابغض الاشیاء عندی الطلاق

هر کسی را سیرتی بنهاده‌ام                      هر کسی را اصطلاحی داده‌ام

در حق او مدح و در حق تو ذم                     در حق او شهد و در حق تو سم

ما بری از پاک و ناپاکی همه                       از گرانجانی و چالاکی همه

من نکردم امر تا سودی کنم                        بلک تا بر بندگان جودی کنم

هندوان را اصطلاح هند مدح                        سندیان را اصطلاح سند مدح

من نگردم پاک از تسبیحشان                     پاک هم ایشان شوند و درفشان

ما زبان را ننگریم و قال را                            ما روان را بنگریم و حال را

ناظر قلبیم اگر خاشع بود                           گرچه گفت لفظ ناخاضع رود

زانک دل جوهر بود گفتن عرض                    پس طفیل آمد عرض، جوهر غرض

چند ازین الفاظ و اضمار و مجاز                    سوز خواهم سوز با آن سوز ساز

آتشی از عشق در جان بر فروز                    سر بسر فکر و عبارت را بسوز

موسیا آداب‌دانان دیگرند                             سوخته جان و روانان دیگرند

عاشقان را هر نفس سوزیدنیست               بر ده ویران خراج و عشر نیست

گر خطا گوید ورا خاطی مگو                        گر بود پر خون شهید او را مشو

خون شهیدان را ز آب اولیترست                  این خطا را صد صواب اولیترست

در درون کعبه رسم قبله نیست                   چه غم ار غواص را پاچیله نیست

تو ز سرمستان قلاوزی مجو                        جامه‌چاکان را چه فرمایی رفو

ملت عشق از همه دینها جداست               عاشقان را ملت و مذهب خداست

وحی آمدن موسی را علیه السلام در عذر آن شبان

بعد از آن در سر موسی حق نهفت              رازهایی گفت کان ناید به گفت

بر دل موسی سخنها ریختند                      دیدن و گفتن بهم آمیختند

چند بی‌خود گشت و چند آمد بخود              چند پرید از ازل سوی ابد

بعد ازین گر شرح گویم ابلهیست                 زانک شرح این ورای آگهیست

ور بگویم عقلها را بر کند                             ور نویسم بس قلمها بشکند

چونک موسی این عتاب از حق شنید          در بیابان در پی چوپان دوید

بر نشان پای آن سرگشته راند                    گرد از پره‌ی بیابان بر فشاند

گام پای مردم شوریده خود                         هم ز گام دیگران پیدا بود

عاقبت دریافت او را و بدید                           گفت مژده ده که دستوری رسید

هیچ آدابی و ترتیبی مجو                           هرچه می‌خواهد دل تنگت بگو

کفر تو دینست و دینت نور جان                    آمنی وز تو جهانی در امان

ای معاف یفعل الله ما یشا                          بی‌محابا رو زبان را بر گشا

گفت ای موسی از آن بگذشته‌ام                 من کنون در خون دل آغشته‌ام

من ز سدره‌ی منتهی بگذشته‌ام                 صد هزاران ساله زان سو رفته‌ام

تازیانه بر زدی اسپم بگشت                        گنبدی کرد و ز گردون بر گذشت

محرم ناسوت ما لاهوت باد                         آفرین بر دست و بر بازوت باد

حال من اکنون برون از گفتنست                  اینچ می‌گویم نه احوال منست

نقش می‌بینی که در آیینه‌ایست                 نقش تست آن نقش آن آیینه نیست

دم که مرد نایی اندر نای کرد                       درخور نایست نه درخورد مرد

هان و هان گر حمد گویی گر سپاس             همچو نافرجام آن چوپان شناس

حمد تو نسبت بدان گر بهترست                  لیک آن نسبت بحق هم ابتر

***

وَإِذَا قِیلَ لَهُمْ آمِنُوا کَمَا آمَنَ النَّاسُ قَالُوا أَنُؤْمِنُ کَمَا آمَنَ السُّفَهَاءُ ۗ أَلَا إِنَّهُمْ هُمُ السُّفَهَاءُ وَلَـٰکِن لَّا یَعْلَمُونَ

وارطان!

 بهار خنده زد و ارغوان شکفت.

در خانه، زیر ِ پنجره گُل داد یاس ِ پیر.

دست از گمان بدار

با مرگ ِ نحس پنجه میفکن

بودن به از نبودشدن، خاصه در بهار.

           وارطان سخن نگفت

                                            سرافراز

دندان ِ خشم بر جگر ِ خسته بست و رفت.

وارطان 

سخن بگو

مرغ ِ سکوت، جوجه‌ی ِ مرگی فجیع را

در آشیان به بیضه نشسته‌ست

           وارطان سخن نگفت

                                           چو خورشید

از تیره‌گی برآمد و در خون نشست و رفت.

وارطان سخن نگفت

وارطان ستاره بود

یک دَم درین ظلام درخشید و جَست و رفت.

وارطان سخن نگفت

           وارطان بنفشه بود

گُل داد و

                   مژده داد: «زمستان شکست!»

                                                              و

                                                                       رفت.

در این سرای بی کسی کسی به در نمی زند

به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند 

یکی زشب گرفتگان چراغ بر نمی کند

کسی به کوچه سار شب در سحر نمی زند

نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار 

دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی زند

دل خراب من دگر خراب تر نمی شود

که خنجر غمت از این خراب تر نمی زند 

گذر گهی است پر ستم که اندرو به غیر غم 

یکی صلای آشنا به رهگذر نمی زند

چه چشم پاسخ است از این دریچه های بسته ات 

برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند 

نه سایه دارم و نه بر بیفکنندم و سزاست 

اگر نه بر درخت تر کسی تبر نمی زند

در این جا چهار زندان است 

به هر زندان دو چندان نقب، در هر نقب چندین حجره، در هر

حجره چندین مرد در زنجیر .

از این زنجیریان، یک تن، زنش را در تب تاریک بهتانی به ضرب

 دشنه ئی کشته است .

از این مردان، یکی، در ظهر تابستان سوزان، نان فرزندان خود 

 را، بر سر برزن، به خون نان فروش 

 سخت دندان گرد آغشته است .

از اینان، چند کس، در خلوت یک روز باران ریز، بر راه ربا خواری نشسته اند 

کسانی، در سکوت کوچه، از دیوار کوتاهی به روی بام جسته اند

کسانی، نیم شب، در گورهای تازه، دندان طلای مردگان را شکسته اند.

من اما هیچ کس را در شبی تاریک و توفانی نکشته ام

من اما راه بر مردی ربا خواری نبسته ام

من اما نیمه های شب ز بامی بر سر بامی نجسته ام . 

در این جا چهار زندان است 

به هر زندان دو چندان نقب و در هر نقب چندین حجره، در هر 

حجره چندین مرد در زنجیر .

در این زنجیریان هستند مردانی که مردار ن را دوست می دارند .

در این زنجیریان هستند مردنی که در رویایشان هر شب زنی در 

وحشت مرگ از جگر بر می کشد فریاد .

من اما در ن چیزی نمی یابم - گر آن همزاد را روزی نیابم ناگهان، خاموش -

من اما در دل کهسار رویاهای خود، جز انعکاس سرد آهنگ صبور

این علف های بیابانی که میرویند و می پوسند

و می خشکند و می ریزند، با چیز ندارم گوش .

مرا اگر خود نبود این بند، شاید بامدادی همچو یادی دور و لغزان،

می گذشتم از تراز خک سرد پست .

جرم این است !

جرم این است !

در کارگه کوزه گری رفتم دوش

دیدم دو هزار کوزه گویا و خموش

ناگه یکی کوزه برآورد خروش

کو کوزه گر کوزه خر کوزه فروش

از کوزه گری کوزه خریدم باری

آن کوزه سخن گفت ز هر اسراری

شاهی بودم که جام زرینم بود

اکنون شده ام کوزه هر خماری

در کارگه کوزه گری کردم رای

در پایه چرح دیدم استاد به پای

می کرد سبو کوزه را دسته وسر

از کله پادشاه واز دست گدای

این کوزه چو من عاشق زاری بوده است

در بند سر زلف نگاری بوده است

این دسته که بر گردن او می بینی

دستی است که بر گردن یاری بوده است

تا چند اسیر عقل هر روزه شویم

در دهر چه صد ساله چه یک روزه شویم

در ده قدح باده از پیش که ما

در کارگه کوزه گران کوزه شویم

حبیبی یا نور العین یا ساکن خیالی
عاشق بقالی سنین ولا غیرک فی بالی
حبیبی یا نور العین یا ساکن خیالی
عاشق بقالی سنین ولا غیرک فی بالی
حبیبی یا نور العین یا ساکن خیالی
عاشق بقالی سنین ولا غیرک فی بالی
حبیبی یا نور العین یا ساکن خیالی
عاشق بقالی سنین ولا غیرک فی بالی
(حبیبی حبیبی حبیبی یا نور العین (آه
حبیبی حبیبی حبیبی یا نور العین
(حبیبی حبیبی حبیبی یا نور العین (آه
حبیبی حبیبی حبیبی یا نور العین یا ساکن خیالی
أجمل عیون فی ال أنا شفتها
الله علیک الله) على سحرها)
أجمل عیون فی ال أنا شفتها
الله علیک الله) على سحرها)
عیونک معایا، عیونک کفایة
عیونک معایا، عیونک کفایة
تنور لیالی
(حبیبی حبیبی حبیبی یا نور العین (آه
حبیبی حبیبی حبیبی یا نور العین
(حبیبی حبیبی حبیبی یا نور العین (آه
حبیبی حبیبی حبیبی یا نور العین یا ساکن خیالی
حبیبی یا نور العین یا ساکن خیالی
عاشق بقالی سنین ولا غیرک فی بالی
قلبک نادانی وقال بتحبنی
الله علیک الله) طمنتنی)
قلبک نادانی وقال بتحبنی
الله علیک الله) طمنتنی)
معاک البدایة، وکل الحکایة
معاک البدایة، وکل الحکایة
معاک للنهایة
(حبیبی حبیبی حبیبی یا نور العین (آه
حبیبی حبیبی حبیبی یا نور العین
(حبیبی حبیبی حبیبی یا نور العین (آه
حبیبی حبیبی حبیبی یا نور العین
آه
حبیبی حبیبی
آه) حبیبی حبیبی)
(حبیبی حبیبی حبیبی یا نور العین (آه
حبیبی حبیبی حبیبی یا نور العین
حبیبی حبیبی
حبیبی حبیبی